Als kleine jongen van 11 jaar bouwde André zijn eerste radiootje, een kristalontvanger. Hiervoor gebruikte hij dagelijkse gebruiksvoorwerpen, zoals de wasdraad als antenne en de ventielen van de binnenbanden.
Kennissen en buren vroegen al eens naar hun defecte radio te kijken. Als hij die kon herstellen, dan kreeg hij de oude radio die nog op zolder stond. Hiermee was hij de hemel te rijk.
Soms ontving hij voor de herstelling 20, 30 of 50 frank. Zo is zijn verzameling ontstaan.
Zijn ouders hadden liever gehad dat hij hen zou opvolgen op de boerderij maar dat interesseerde hem niet en mocht dan toch naar de vakschool. André leerde nergens radio’s herstellen. Alles wat hij geleerd heeft komt uit zijn praktijkervaring. Hij herstelde zelfs radio’s van zijn leraren. Niet alle herstellingen lukten evenwel maar al doende leert men.
Hoe geraakte hij nu aan al die radio’s?
In het begin kreeg hij de radio’s aangeboden. Later ging hij zolders van winkels en zo opruimen en nam alles mee naar huis. Op de boerderij was immers plaats genoeg.
Inmiddels is dat niet veranderd. Wekelijks wordt hij gecontacteerd om te vragen of hij nog plaats heeft voor en oude radio. Hij zegt altijd ja, alhoewel er een plaatsgebrek dreigt.
Zijn grootste interesse gaat uit naar radio’s van de jaren 30 die soms wel eens in het buitenland aangekocht worden. Radio’s verkopen doet hij niet. Daarvoor ziet hij ze te graag.
Brabants Radiomuseum 